تمساحی مقدار کامیون، ماری به مقدار اتوبوس، عکس - مجله هدیه

غزال زیاری: در دوران ماقبل تاریخ کره زمین، حشراتی به مقدار اتومبیل، کوسه هایی بزرگ و مارهای غول پیکری زندگی می کردند که از کروکدیل ها تغذیه می کردند. دایناسور تی رکس، پادشاه دایناسورها بود و دایناسور موساسور، ابعاد حیرت انگیزی داشت. کروکدیل های آب شور امروزی، در مقابل جانوران بزرگ الجثه ماقبل تاریخ، بسیار کوچک به نظر می رسند.

این جمله معروف از فیلم فارست گامپ که در سال 1994 ساخته شد، زندگی در دوران ماقبل تاریخ را به برترین نحو ممکن تشریح می نماید: زندگی مثل یک جعبه شکلات است. هرگز نمی دانید که چه چیزی به دست خواهید آورد. چرا که ممکن است داخل جعبه به جای آنکه شکلات باشد، دهانی پر از دندان هایی که تشنه خون هستند به دست بیاورید.

علتش هم این است که در گذشته، سیاره ما، مامن حیواناتی به مراتب بزرگ تر، وحشی تر و ترسناک تر از حیوانات امروزی بوده. در این مقاله قصد داریم تا نگاهی به مرگبارترین حیوانات آن دوره بپردازیم:

1- مگالودون (Otodus Megalodon)

طول بزرگترین فسیل پیدا شده از مگالودون، حدود 18 متر است. بنابراین باید مگالودون را بزرگترین کوسه و شکارچی ای دانست که در تاریخ کره زمین در دریاها زندگی می نموده. این شکارچیان بزرگ تقریبا به مقدار یک کامیون بودند و عمده غذای آنها را کوسه های کوچکتر و دیگر ماهی ها تشکیل می دادند.

طول یک دندان مگالودون تا 16.7 سانتی متر می رسید که به راحتی می تواند مغز انسان را سوراخ کند. مگالودون ها حدود 3.5 میلیون سال پیش منقرض شدند ولی دندان های آنها هنوز هم یافت می گردد. فسیل های این جانور، حاوی اطلاعات مهمی برای محققان کوسه هاست که حاضرند برای داشتن این فسیل ها هزاران دلار هزینه نمایند

در صورتی که مگالودون ها به کره زمین برگردند، طبیعتا تمام زیست بوم اقیانوس ها را مختل خواهند کرد.

2- دایناسور موساسور (Mosasaurus hofffmanni)

دایناسور موساسور، بزرگترین گونه موساسور، یک شکارچی آبزی با بدنی دراز شبیه به مار، باله هایی شبیه به نهنگ و سری شبیه به یک کروکدیل بود.

طول این دایناسورها تا 17 متر می رسید و وزن شان حدود 13 هزار کیلوگرم بود و آنها نیز به مقدار مگالودون ها وحشی بودند. این دایناسورها آنقدر قوی بودند که تقریبا همه چیز از پرندگان دریایی گرفته تا کوسه و حتی دایناسورها را شکار نموده و می بلعیدند.

خوشبختانه این جانوران مرگبار، حدود 66 میلیون سال پیش منقرض شدند.

3- اسپینوساروس (Spinosaurus)

این دایناسورها بزرگترین دایناسورهای گوشتخوار بودند. طول آنها حدود 15 متر و قدشان 5 متر بود و وزن شان به بیش از 7 هزار کیلوگرم می رسید. اگرچه این شکارچیان بزرگ، بیشتر عمرشان را روی زمین سپری می کردند، اما طبق گزارش ها، اولین دایناسورهایی بودند که می توانستند شنا نمایند. مطالعات برروی جمجمه این دایناسورها حاکی از آن است که آنها در ابتدا از ماهی و دیگر جانوران دریایی تغذیه می کردند.

نزار ابراهیم، دیرینه شناس دانشگاه شیکاگو در این باره گفت: روی پیشانی اسپینوساروس ها، عبارت ماهی خوار نوشته شده.

البته احتمالا جالب ترین ویژگی این گونه از دایناسورها، خارهای عصبی 1.5 متری روی بدنشان بود که در امتداد طولی ستون مهره هایشان قرار داشت (ستون فقرات آنها از پوست پوشیده و شبیه بادبان بود). دانشمندان حدس می زنند که اسپینوساروس ها از این بادبان ها برای تنظیم دمای بدن شان و یا دفاع از خودشان در مقابل دیگر شکارچیان استفاده می نموده اند.

4- پادشاه مارمولک های ظالم (Tyrannosaurus rex)

اگر تا حالا حتی یک فیلم درباره دایناسورها دیده باشید، احتمالا نام دایناسور T-Rex به گوش تان خورده و قیافه آن را دیده اید. این دایناسور، موجودی غول پیکر و ترسناک بوده که ناگهان ظاهر می شده و سعی می نموده تا شکارش را زنده زنده بخورد.

یک دایناسور تی رکس بالغ حدودا 12 متر طول داشته و قدش حدود 3.5 متر بوده. در دهان این دایناسور حدود 60 دندان تیز قرار داشته که می توانسته هر جانور زنده ای را پاره پاره کند. در صورتی که قرار بود تا تی رکس از انسان ها تغذیه کند، روزانه می بایست دست کم دو انسان می خورد تا سیر می شد.

وقتی طعمه ای در دسترس نبود، این جانوران یکدیگر را می خوردند. در بعضی مطالعات به این نکته اشاره شده که در داخل روده فسیل شده یک تی رکس، استخوان های تی رکس دیگری مشاهده شده است. این گونه از دایناسور، حس بویایی قوی ای هم داشته و طبق مقالات منتشر شده، گیرنده های بویایی آنها به مقدار گیرنده های بویایی گربه های خانگی امروزی حساس بوده.

البته این دایناسورها نقطه ضعف هایی هم داشتند. مثلا آنها برعکس آنچه در فیلم ها به نمایش در می آید، آنها نمی توانستند سریع بدوند و طبق گفته دانشمندان اگر آنها سعی می کردند تا به ناگهان و سریع بدوند، استخوان های پاهایشان خرد می شد.

5- تیتانوبوآ (Titanoboa cerrejonensis)

حدود 60 میلیون سال پیش، معدن زغال سنگ سره خون در کلمبیا، خانه تیتانوبوآ، مار بزرگی بود که می توانست انواع کروکدیل، لاک پشت های غول پیکر دریایی و یا شش ماهی را ببلعد.

بزرگترین مار زنده شناخته شده برای انسان، مار آناکوندای سبز است که 10 متر طول دارد ولی یک تیتانوبوآی بالغ بین 12 تا 13 متر طول داشته و وزنش به بیش از نهصد کیلوگرم می رسیده. (این آمار از بزرگترین فسیل به دست آمده از تیتانوبوآ به دست آمده و داده های متفاوتی در این باره وجود دارد.)

تا به امروز، دانشمندان هیچ مار مرده یا زنده بزرگتری از تیتانوبوآ مشاهده ننموده اند. البته تیتانوبوآ یک مار غیرسمی بود و طعمه هایش را با خفه کردن می کشته؛ دقیقا مثل مارهای مدرن که خودشان را به دور طعمه می پیچند.

6- سارکوسوکوس (Sarcosuchus imperator)

سارکوسوکوس، یک گونه شکارچی بود که در طول دوران کرتاسه اولیه (حدود 110 میلیون سال پیش) در بسیاری از رودخانه های بزرگ آفریقا زندگی می کردند. در شرایطی که طول بزرگ ترین تمساح های زنده (تمساح های آب شور) تا 6 متر می رسد، سارکوسوکوس حدود 9 تا12 متر طول داشت و همراه با دینوسوکوس ها، بزرگترین کروکدیل های شناخته شده برای انسان ها هستند.

علت آنکه کروکدیل های ماقبل تاریخ تا این مقدار بزرگ بودند، سرعت رشد مداوم آنها بود. در شرایطی که سرعت رشد کروکدیل های فعلی بعد از سن ده سالگی کند می گردد، دوره جوانی و رشد سارکوسوکوس ها به مراتب طولانی تر از اینها بود. این کروکدیل ها با دارا بودن 100 دندان تیز که همگی در داخل یک فک به طول بیش از 1 متر قرار داشتند و وزنی بیش از 6300 کیلوگرم، حتی می توانستند دایناسورهای غول پیکری مثل اسپینوساروس را بکشند.

دکتر مارک یانگ، دیرینه شناس دانشگاه ادینبورو دراین باره گفته: واقعا تعیین نیست که آیا این جانوران قادر بودند تا از آب بیرون آمده و دایناسورها را شکار نمایند، یا اینکه به شکار ماهی های بزرگ رودخانه قانع بودند. این امکان وجود دارد که آنها وقتی به بلوغ کامل رسیده و جثه شان کاملا بزرگ می شد، هر دو نوع شکار را انجام می داده اند. منطقا آنها وقتی به بلوغ کامل نرسیده بودند، به صید ماهی های رودخانه ای رضایت می دادند.

روی بخش عمده ای از بدن سارکوسوکوس ها از جمله گردن شان، با صفحاتی زرهی (استئودرم یا استخوان پوست که نوعی پوست سختی است که رسوبات استخوانی را تشکیل می دهد که نفوذ به آن سخت است) پوشیده شده بود.

در نتیجه هر حیوانی که جرات می کرد تا به این جانور حمله کند، تنها یک حق انتخاب داشت: فرار... چون در غیر این صورت فکش خرد می شد. چرا که غیرممکن بود که بتواند از دندان های تیز سارکوسوکوس جان سالم به در ببرد. در حال حاضر بدن تمساح های مدرن هم با استئودرم پوشیده شده که البته در حد استئودرم های سارکوسوکوس ها نیست. شاید برایتان جالب باشد بدانید که زمانی که رودخانه های بزرگی که خانه سارکوسوکوس ها بودند، حالا خشک شده و از بین رفته اند و بخشی از صحرای بزرگ آفریقا به حساب می آیند.

• اختراع شگفت انگیز دانشمندان در نسل تازه کامپیوترها :ترکیب هوش مصنوعی با مغز کوچک!
• جواهرات مرموز فرازمینی که سر از مقبره فرعون هم درآوردند

7- گیگانتوپیتکوس (Gigantopithecus blacki)

یکی از خویشاوندهای اورانگوتان های امروزی، در اوایل و اواسط عصر یخبندان (بین 2.4 میلیون تا سیصد هزار سال پیش) در جنگل های استوایی جنوبی آسیا حکمرانی می کرد. این موجود غول پیکر، 3 متر قد و حدود 250 کیلوگرم وزن داشت و گیگانتوپیتکوس نامیده می شد.

گرچه این باور وجود دارد که این میمون غول پیکر حدود 100 هزار سال پیش (مدت ها بعد از دایناسورها) منقرض شده، ولی دانشمندان هنوز پیروز به کشف اسکلت کامل این جانور نشده اند. تا امروز هیچ بخشی از ستون مهره ها، جمجمه یا بازوی این میمون یافت نشده و فقط تعدادی از استخوان های فک و دندان های آن پیدا شده است.

اولین نمونه از فسیل (دندان های) این گونه میمون غول پیکر در یک فروشگاه تجهیزات پزشکی در چین کشف شد که صاحب مغازه این فسیل ها را تحت عنوان دندان اژدها به فروش می رساند.

طبق گفته دانشمندان، گیگانتوپیتکوس بزرگترین میمونی بوده که تا به امروز در جهان زندگی نموده و به علت تغییرات محیطی منقرض شده است. این گونه میمون، بیشتر از میوه ها تغذیه می نموده و در بعضی منابع از بامبو هم به عنوان بخش دیگری از رژیم غذایی آن نام برده شده. این دقیقا برخلاف میمون های امروزی است که ریشه و دیگر بخش های گیاهان را نمی خورند.

اروه بوشرن، رئیس گروه تحقیقات زیست زمین شناسی دانشگاه توبینگن دراین باره گفته: این میمون با توجه به سایزش، غذای زیادی می خورده. زمانی که در دوران پلیستوسن، منطقه ها جنگلی تبدیل به ساوانا شدند، منابع غذایی کافی برای این میمون غول پیکر یافت نمی شد.

8- هزارپای غول پیکر (Arthropleura armata)

اگر از سوسک می ترسید، دیگر ادامه این مقاله را نخوانید. چرا که این هزارپای غول پیکر، به مراتب ترسناک تر از هر حشره دیگری است.

حدود 295 میلیون سال پیش این گونه هزارپا درمنطقه ها مختلف اروپای ماقبل تاریخ و آمریکای شمالی پرسه می زده. نمونه های فسیلی اخیری که در انگلیس کشف شده، حکایت از آن دارد که طول این هزارپا تا 2.7 متر می رسیده و وزنش تا 50 کیلوگرم بوده و طبیعتا باید آن را بزرگترین حشره ای که در کره زمین زندگی نموده دانست.

محققان در خصوص آنچه این هزارپایان از آن تغذیه می کردند، مطمئن نیستند؛ چرا که هیچ بقایایی از سر این حشره یافت نشده. اما با توجه به ابعاد و دیگر ویژگی های این هزارپایان، به نظر می رسد که آنها همه چیز خوار بوده اند و از برگ های گیاهان و حیوانات کوچک تغذیه می کردند.

به گفته نیل دیویس، استاد دپارتمان علوم زمین در دانشگاه کمبریج، این احتمال وجود دارد که این هزارپایان با دیگر شکارچیان تعامل داشته اند و ویژگی شکارچی بودن در آنها، با بزرگتر شدن شان رشد نموده. در عین حال ابهاماتی درباره تعداد پاهای این هزارپا نیز وجود دارد.

دیویس ادامه داد: تصور می گردد که فسیل های کامل تر این هزارپا دارای 32 بخش هستند؛ اما تعیین نیست که آیا آنها در هر بخش دو پا داشته اند (یعنی 64 پا) یا در هر دو بخش، دو پا داشتند (یعنی 32 پا).

صدها میلیون سال بعد از انقراض این هزارپا که ابعادی به مقدار یک اتومبیل داشته، دانشمندان هنوز تردیدهای زیادی درمورد آن دارند.

منبع: interestingengineering

5858