تصاویر ، برپایی جشن عروسی در یک حمام قاجاری را ببینید - مجله هدیه

به گزارش خبرنگاران،خیلی فسفر نسوزانید، از میگو هم کاری ساخته نیست؛ نمی توانید حدس بزنید آنجا کجاست؛ فقط همین قدر بدانید که با این ازدواج عجیب که روز 10 فروردین ماه برگزار گردید، خیلی ها هم به این فکر افتادند تا به این شکل جشن بگیرند. این زوج با این کار ریشه دار بودن اصالت فرهنگ ایرانی را به همه یادآوری کردند. جای حرص خوردن، ناخن جویدن و حدس زدن، گزارش را بخوانید تا بفهمید ماجرا از چه قرار است.

مرتضی خورشیدی - همان آقا دامادی است که کلی گل و بوته به در و پنجره ماشین عروس چسبانده است، در حالی که لبخند به لب دارد، به سمت محل برگزاری جشن- همان جایی که بعدا لو می دهیم کجاست- می راند. پرنیان یارمحمدی - عروس خانم- است.

او همه حواسش را به فیلم برداری داده است که سوار بر ماشین جلویی است و نصف بدنش را از پنجره بیرون آورده فیلم بردار وقتی شنیده بود قرار است جشن عروسی کجا برگزار گردد، اصلا خوشش نیامده بود: حالا چرا آنجا؟ این همه جای دیگر. به نظرت فیلم عروسی ات خوب درمی آید؟ مرتضی بدون اینکه از چیزی نگران باشد، به فیلم بردار اطمینان داد که او هم وقتی آنجا را ببیند، خوشش می آید. اتفاقا همین طور هم شد. البته آنجا نه یک باغ درندشت بود، نه تالار بزرگ، نه سواحل هاوایی و... . فعلا تا اینجای گزارش را داشته باشید تا برویم به سالن عروسی.

سر تا سر محوطه را با لامپ های رنگی ریسه کشیده اند. صداوسیما و خبرگزاری های مختلف که از این ازدواج عجیب بو برده اند، با عواملشان به آنجا آمده اند. سایه عروس و داماد که از دور پیدا می گردد، کلی شیرینی و میوه بین 200 جهانگرد ایرانی و خارجی که با دهان باز و نگاهی تحسین آمیز به عروس و داماد چشم دوخته اند، پخش می گردد. دیدنی تر از همه، حاجی فیروز است که دور می چرخد، به دایره اش می کوبد و با لهجه ترکی آواز می خواند.

البته مسؤولان هم حسابی سنگ تمام گذاشته اند و علاوه بر سفره عقد، سفره هفت سین هم برایشان پهن نموده اند. پرنیان و مرتضی صدای پچ پچ جهانگردان را می شنوند؛ عجب کار جالبی نموده اند. لابد فکر می کنید جشن عروسی کنار دیوارچین یا زیر اهرام ثلاثه مصر و شیر ابوالهول که جهانگردان زیادی برای دیدنشان سرودست می شنمایند، برگزار گردیده.

پس بخوانید حرف های شاه داماد را از مکان عروسی اش: آنجا حجره های زیادی وجود دارد و داخل و خارج آنها مجسمه هایی به قد و قواره آدم گذاشته اند که هر کدام مشغول انجام کاری هستند. یکی حجامت می نماید. زنی نان می پزد و یکی دیگر در رختشوی خانه لباس می شوید. به قول مرتضی، مجسمه هایی که آنجا هستند، انگار زنده اند و زندگی می نمایند.

عروس و داماد 32 روز قبل از عروسی شان اینجا را دیدند و وقتی چشمشان به طاق زری ها و دیوارهای کاشی و چینی کاری شده افتاد، تمام برنامه هایی را که برای مهمانی در سر داشتند، فراموش نموده و پایشان را در یک کفش کردند که باید همین جا عروسی مان را برگزار کنیم.

عشق تاریخ

عروسی خیلی شلوغ شده. وقتش است که محل سالن را لو بدهیم: موزه حمام قجر قزوین. دوست مرتضی به عنوان کارشناس انفورماتیک در موزه حمام قجر کار می نماید. او که از علاقه مرتضی به آثار باستانی خبر داشت، تا به گوشش رسید که قرار است مرتضی رخت و لباس دامادی به تن کند، موضوع را با مسؤولان موزه درمیان گذاشت و آنها هم کلی استقبال کردند. از همه جالب تر این بود که خانواده های عروس و داماد هم مخالفتی نکردند ؛ خودشان هم به قول مرتضی پایه بودند.

مرتضی به خواب هم نمی دید که این آرزویش برآورده گردد؛ عاشق اشیای قدیمی و موزه هستم. البته رشته تحصیلی مرتضی هیچ ربطی به عشقش ندارد.

مرتضی و همسرش، پرنیان که 26 و 24 ساله هستند، در رشته کامپیوتر تحصیل می نمایند و اصالتا قزوینی هستند. عروسی سنتی و تاریخی آنها 45 دقیقه طول کشید و بعد به تالاری که مهمانان اصلی شان منتظرشان بودند رفتند. اما مرتضی نقشه هایی برای خانه و اسباب واثاثیه اش کشیده؛ خیلی دوست دارم طراحی خانه ام سنتی و قدیمی باشد. قدیمی ها در ساخت خانه هایشان از ساروج استفاده می کردند، در حالی که الان به جای آجرکاری های زیبایی که در زمان گذشته بوده، از کنیتکس و آلومینیوم استفاده می نمایند.

حاجی فیروز در حال خواندن آواز ترکی برای پرنیان و مرتضی است

ایرانی های قدیمی در پی واقع گرایی بودند اما اگر قرار باشد آن طور که دلم می خواهد خانه را بسازم هزینه اش سر به فلک می زند چون ساختن طاق زری کار هر کسی نیست و استاد کار می خواهد.

اما مرتضی حالا که وسع مالی ندارد می خواهد مثل قدیمی ها گوشه کنار خانه اش، ارسی هایی با شیشه های خوشرنگ نصب کند؛ می خواهم نصف خانه را با وسایل سنتی مثل پشتی، گلیم، جاجیم و وسایل قدیمی تزئین کنم، نصف دیگرش را هم شاید از فرفورژه و تابلوهای کوبیسم استفاده کردم.

اگرچه پدر آقاداماد معمار است، خود مرتضی هیچ علاقه ای به رشته معماری نداشته. پرنیان هم از این زندگی عادی و به دور از هیجانی که مردم برای خودشان دست وپا نموده اند حسابی شاکی است؛ ما به همان چیزهای عادی ای که داریم عادت نموده ایم و خیلی سخت می توانیم با مسائل جدیدتر روبه رو بشویم. برایم سخت بود که با لباس عروس در موزه و بین جهانگردان راه بروم.

دوست داشتم موزه خلوت باشد اما آن قدر محیط سنتی و قدیمی موزه حمام برایم مجذوب کننده بود که بعد از مدتی وجود مردم برایم عادی شد. اما خوشحالم که این جسارت را به خرج دادم.پرنیان اول می خواست جشن ازدواجش را در دامان طبیعت برگزار کند اما حالا می گوید: الان خوشحالم که در موزه حمام قجر ازدواج نموده ام.

ماه عسل

مراسم ازدواج این عروس و داماد به مقدار کافی تاریخی بود، اما بخوانید از جایی که به عنوان ماه عسلشان انتخاب کردند؛ از بین شهرهای ایران، کرمانشاه را انتخاب کردیم چون هم قلعه دارد و هم معبد آناهیتا آنجاست.هردوی آنها اصرار دارند ایرانی ها فرهنگ غنی و اصیلشان را فراموش ننمایند. به قول پرنیان: ما روی بال آرزوهای گذشتگانمان پرواز می کنیم. اگر الان از نظر فرهنگی رشد نموده ایم به این خاطر بوده که ارثیه فرهنگی گذشتگانمان را تکمیل نموده ایم.

پرنیان گله می نماید از مردمی که فکر می نمایند استان قزوین مکان های دیدنی ندارد و هر چه آثار تاریخی هست در شیراز، اصفهان، یزد و... است؛ به خصوص اینکه جاده قزوین یک جاده عبوری به سمت شمال کشور است و به قول مرتضی مردم نمی دانند که چه مکان ها و مسجدهای زیبایی در این استان وجود دارد. بیشترین مکان های قدیمی و معنوی گذشتگانمان در استان قزوین است. تا 5-4سال پیش در قزوین به آثار و موزه های فرهنگی توجه نمی کردند. یادم هست چند سال پیش به موزه رفته بودم. یک نفر روی یک نقاشی که متعلق به دوران صفوی بود با زغال نوشته بود غضنفر و عبدالله یا دروازه ای هست به نام دروازه کوشک در قسمت شمالی قزوین که در زلزله از بین رفت، آن را خراب کردند و دوباره از نو ساختند.

هر چند کادو دادن به عروس و داماد رسم است اما به قول این زن و شوهر جوان همین قدر که مسؤولان موزه حمام قجر به ما اجازه دادند در این موزه مراسم ازدواجمان را برگزار کنیم، جای تشکر و قدردانی دارد.

مرتضی و پرنیان برنامه های زیادی دارند؛ آرزوهایی که همه اش در فرهنگ اصیل و تاریخ ایران ریشه دارد. هر دوی آنها به عنوان جمله آخر این گزارش دوباره بر ارزش موزه ها و بناهای باستانی و ضرورت محافظت از آنها تاکید می نمایند و بعد این گزارش تمام می گردد.