مرد روی ماه 200 سال پیرتر از تصور ماست! - مجله هدیه

به گزارش ایسنا و به نقل از اسپیس، در نیمکره شمالی ماه، دهانه های مختلف باعث تشکیل شمایلی شده اند که به مردی روی ماه (Man in the Moon) معروف است.

دانشمندان پس از ارزیابی مجدد دهانه های برخوردی در سطح ماه، پیشنهاد کردند که زمان قمری باید مجددا تنظیم گردد. این بدان معناست که بعضی از مشخصه های روی ماه، مانند شمایل مرد روی ماه ممکن است 200 میلیون سال قدیمی تر از آنچه قبلا بیان شده بود، باشد.

یک سیستم تاریخ گذاری نو می تواند به بیان داستان تکامل سطح ماه یاری کند و پیامد های مهمی برای درک ما از تاریخ اولیه خشن و آشفته منظومه شمسی داشته باشد که طی آن اجرامی مانند زمین و ماه در معرض بمباران شدید سنگ های فضایی قرار گرفتند.

ارزیابی های نو شامل آنالیز مجدد دو روش جداگانه برای مشخص تاریخ سطح ماه بود که متشکل از شمارش تعداد دهانه های ناشی از برخورد سنگ های فضایی و ارزیابی سنگ های جمع آوری شده از ماه به وسیله ماموریت های آپولو می شد. این دو روش تاریخ گذاری به طور سنتی نتایج متفاوتی برای سن ارتفاعات و نواحی کوهستانی ماه ارائه داده اند.

پروفسور استفانی ورنر (Stephanie Werner) از مرکز سکونت پذیری سیاره ای در دانشگاه اسلو می گوید: ما تصمیم گرفتیم که باید این تفاوت ها را با هم تطبیق دهیم و این به معنای برقراری ارتباط میان نمونه های ماموریت آپولو با تعداد دهانه های موجود در محل برداشت نمونه در منطقه بود. ما بعلاوه آن ها را با داده های طیف سنجی ماموریت های مختلف ماه، به ویژه چاندرایان-1 هندی، تطبیق دادیم تا مطمئن شویم که کدام نمونه از آپولو به سطحی تعلق دارد که دهانه ها را در آن می شماریم.

زمین نیز مانند ماه، تعداد زیادی از برخورد های سنگ های فضایی را در سال های متلاطم اولیه منظومه شمسی تجربه نموده، اما روش مشابه برای شمارش دهانه در سیاره ما کارایی ندارد. به این دلیل که فرآیند های زمین شناسی مانند جابجایی صفحات تکتونیکی سابقه برخورد را پنهان نموده اند.

از سوی دیگر، ماه از نظر زمین شناسی نسبتا غیرفعال است و این بدان معناست که آثار برخورد هایی که تجربه نموده است به جای فرسایش در سطح آن ثابت می مانند.

ورنر می گوید: کاری که ما انجام داده ایم این است که نشان دهیم بخش های بزرگی از پوسته ماه حدود 200 میلیون سال قدیمی تر از آن چیزی است که تصور می شد.

تنظیم مجدد ساعت قمری

محققان این یافته ها شرح می دهند که سیستم تاریخ گذاری نو تخمین سن ماه را به عنوان یک کل که در حدود 4.53 میلیارد سال است، تغییر نمی دهد. در عوض، سن تمام نواحی سطح ماه را تغییر می دهد، اما نه به شکل یکنواخت.

نمونه ای از تفاوت های سنی زیاد کشف شده به وسیله ورنر و همکارانش را می توان در حوضه 712 مایلی (1146 کیلومتری) ایمبریوم (Imbrium) مشاهده کرد که یک محل برخورد باستانی است که گمان می رود هنگام برخورد یک سیارک به مقدار استان نیوجرسی به ماه ایجاد شده است.

تخمین های قبلی سن برخورد این سیارک را حدود 3.9 میلیارد سال نشان می داد، اما نتایج این تیم، برخورد و ایجاد حوضه ایمبریوم را 200 میلیون سال عقب برد و به 4.1 میلیارد سال پیش رساند.

آدری بوویر (Audrey Bouvier)، محقق دانشگاه بایروث، در این تحقیقات شرکت نداشت، اما شرح داد که ماه چگونه سوابق منحصربه فردی از تاریخ بمباران اولیه در منظومه شمسی ارائه می نماید و چگونه این تغییر تاریخ گذاری می تواند باعث بازنگری در درک ما از تکامل سیاره ای گردد.

بوویر در بیانیه ای گفت: چنین دوره بمباران سنگینی باید بر منشا و تکامل اولیه حیات در زمین و سیارات بالقوه دیگر مانند مریخ تأثیر گذاشته باشد.

بازگرداندن نمونه های سنگی از دهانه جیزرو در مریخ، جهش بزرگ بعدی برای جستجوی نشانه هایی از حیات باستانی در سیاره دیگری در منظومه شمسی و زمان آن خواهد بود.