ماجرای تابوت های آویزان فیلیپین چیست؟، عکس - مجله هدیه

برای دیدن زیباترین کشور جنوبی شرقی آسیا با تور ارزان فیلیپین همراه باشید.

درباره سنت دفن مردگان در تابوت های آویزان در ساگادای فیلیپین بیشتر بخوانید.

علت دفن مردگان در تابوت های آویزان

مراسم سنتی دفن مردگان در تابوت های آویزان هر چند سال یک بار برگزار می شود. یک عقیده رایج در پشت این سنت واقع شده است؛ مردمان قبیله ایگوروت اعتقاد دارند با دفن مردگان در ارتفاعات بالاتر، آن ها به روح اجدادشان نزدیک تر خواهند شد.

البته دلایل دیگری هم برای دفن مردگان به این شکل وجود دارد. جالب است بدانید که افراد مسن و پیر از این که در زیرِ زمین دفن شوند، می ترسیدند. آن ها می دانستند که آب به سرعت به داخل خاک نفوذ می نماید و جسدهای شان سریع تر می پوسد. آن ها تمایل داشتند در مکانی دفن شوند که جسدهای شان در امان باشد.

دو موضوع درباره دفن شدن وجود دارد که مردم این قبیله را می ترساند: اولین مورد ترس از خورده شدن توسط سگ ها است. به همین دلیل تابوت ها در نقاط مرتفع بر روی صخره ها قرار داده می شوند تا از دسترس حیوانات دور باشند.

دومین موردی که باعث ترسیدن این مردم از دفن شدن در زیرِ زمین می شد به دوران هِد هانتینگ (headhunting) باز می شود. در آن موقع مردمان خشنِ بخش های مختلف کالینگا (Kalinga) و استان شرقیِ بونتوک (Bontoc) که دشمنان مردم این منطقه به شمار می رفتند، سر دشمنان را به عنوان غنیمت و نشانی از پیروزی جمع آوری می کردند. به همین دلیل مردگان در ارتفاع دفن می شدند تا هیچ کس به آن ها دسترسی نداشته باشد.

مراسم دفن مردگان

تابوت ها یا به صخره ها بسته می شوند یا با میخ به دیواره صخره محکم می شوند. این تابوت ها معمولا یک متر طول دارند زیرا اجساد به شکل جنین در تابوت قرار داده می شوند. مردم ایگوروت اعتقاد دارند افراد باید به همان شکلی که به جهان می آیند از جهان بفرایند.

زمانی که فردی از جهان می رود، معمولا خوک ها یا مرغ ها را برای مراسم او قربانی می نمایند. بر اساس سنت ها برای افراد مسن تر 3 خوک و دو مرغ قربانی می شوند. اگر فردی بضاعت اقتصادی نداشته باشد دو مرغ و یک خوک برایش قربانی می نمایند. تعداد حیواناتی که برای این مراسم قربانی می شوند باید 3 یا 5 باشد.

در مراسم تدفین، پس از قربانی کردن حیوانات، جسد را بر روی سانگادیل (Sangadil) یا جایگاه مرگ قرار می دهند. سپس آن را با چوب خیزران و تاک می بندند و رویش را با یک پتو می پوشانند. پس از این مرحله جسد را رو به در اصلی خانه می نشانند تا خویشاوندان و خانواده به او ادای احترام نمایند.

برای جلوگیری از تجزیه سریع جسد و از بین بردن بوی پوسیدگی آن را دودی می نمایند. مراسم دعا و شب زنده داری برای فرد متوفی به مدت چند روز برگزار می شود و پس از آن جسد را از روی جایگاه مرگ به تابوت انتقال می دهند.

پیش از آن که مراسم تدفین انجام شود، جسد را به شکل جنین، به گونه ای که پاها به سمت چانه خم شده باشد، قرار می دهند. سپس جسد را در یک پتو می پیچند و با برگ های بامبو یا خیزران آن را می بندند. در ادامه گروهی از مردان دیواره صخره را سوراخ می نمایند تا تکیه گاهی برای تابوت باشد.

در راستا بردن تابوت به سمت صخره، عزاداران تمام کوشش خود را برای حمل تابوت می نمایند زیرا اعتقاد دارند، آغشته شدن به خون مُرده باعث خوش شانسی می شود. آن ها معتقدند مایعات منتشر شده از جسد باعث موفقیت و انتقال مهارت های فرد متوفی به افرادی که آن را در مراسم تدفین لمس می نمایند، می شود.

زمانی که جمعیت به محل دفن می رسند، مردان جوان از صخره بالا می فرایند و جسد را درون تابوت خالی قرار می دهند. استخوان های جسد برای جا دریافت در فضای کوچک تابوت شکسته می شوند. سپس با چوب تاک مهر و موم می شوند.

تابوت های جدیدتر در اندازه 2 متر ساخته می شوند. امروزه تابوت ها طویل تر هستند زیرا خانواده ها از شکسته شدن استخوان های عزیزان شان می ترسند. به ندرت افراد از این سنت قدیمی پیروی می نمایند.

امروزه سالمندانِ ساگادا آخرین نسلی هستند که این مراسم سنتی را به جا می آورند. نسل های جوان تر روش های مدرن را برای زندگی برگزیده اند و متاثر از کشورهایی با اعتقادات مسیحی هستند. بچه ها دوست دارند به یاد پدربزرگ و مادربزرگ شان باشند اما ترجیح می دهند آن ها را در قبرستان ها به خاک بسپارند و در روز قدیسان مسیحی (All Saints Day) به آرامگاه شان سر بزنند.

امکان بالارفتن از صخره و سر زدن به تابوت های آویزان وجود ندارد. به همین دلیل این سنت به تدریج رو به سرانجام است.